ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Τ.Α.Π.

Το ΤΑΠ (Τέλος Ακίνητης Περιουσίας) δημιουργήθηκε το 1993 και ήρθε να αντικαταστήσει τον ΦΑΠ (Φόρο Ακίνητης Περιουσίας).

Πρόκειται για ένα είδος κεφαλικού φόρου που αφορά την ακίνητη ιδιοκτησία.

Ενδεικτικό των προθέσεων του νομοθέτη, με τον ΤΑΠ καταργήθηκε η απαλλαγή φόρου για ιδιοκτησίες μέχρι 50 εκ. δρχ ενώ φορολογείται πια το κάθε ακίνητο με τρόπο ώστε πχ εταιρία με ακίνητη περιουσία 1,4 εκ € από τα 19.800 € που πλήρωνε με τον ΦΑΠ με τον ΤΑΠ πληρώνει 513 € .

Η επιβολή του σχετικού τέλους ρυθμίζεται από το άρθρο 24 του ν. 2130/1993, από τα οριζόμενα στο οποίο προκύπτει ότι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων έπρεπε να είχαν προβεί στη δήλωση του ακινήτου τους ήδη από το 1993 και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα από τη δημοσίευση της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου για τον καθορισμό του συντελεστή του τέλους ακίνητης περιουσίας. Σε περίπτωση που η δήλωση δεν υποβληθεί μέσα στην προθεσμία αυτή ή υποβληθεί ανακριβώς, ο υπόχρεος υπόκειται σε χρηματικό πρόστιμο.

Επιπλέον, με την υπ’ αριθμ. 8752/1994 απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών «Καθορισμός αναγκαίων λεπτομερειών για τη βεβαίωση και είσπραξη του τέλους ακίνητης περιουσίας» ορίζεται ότι στις περιπτώσεις όπου υπάρχει κτίσμα με πλεονάζον οικόπεδο (δηλ. τμήμα οικοπέδου πέραν εκείνου που αναλογεί στο κτίσμα), για το οικόπεδο θα συμπληρώνεται δήλωση μη ηλεκτροδοτούμενου ακινήτου. Επίσης, ορίζεται ότι, για τις περιοχές που ισχύει το σύστημα του αντικειμενικού προσδιορισμού, για τον υπολογισμό της αξίας του ακινήτου επί του οπίου θα επιβληθεί το ΤΑΠ λαμβάνεται υπ’ όψιν: α) για τα κτίσματα, μόνο η τιμή ζώνης (αντικειμενική αξία κτίσματος) και ο συντελεστής παλαιότητας αυτών, β) για τα οικόπεδα, μόνο η τιμή ζώνης (αντικειμενική αξία οικοπέδου) και ο συντελεστής οικοπέδου (Σ.Ο.), όπως ισχύουν κάθε φορά με αποφάσεις του Υπουργού Οικονομικών και γ) για τα οικόπεδα εντός των οποίων υπάρχει μικρό κτίσμα (μερικώς κτισμένο οικόπεδο), που δεν εξαντλεί το τμήμα που του αναλογεί, ο υπολογισμός γίνεται ξεχωριστά για το κτίσμα και ξεχωριστά για το οικόπεδο, σύμφωνα με τα παραπάνω.

ΒΕΒΑΙΩΣΗ

Η βεβαίωση του τέλους, και κατ’ επέκταση του αναλογούντος προστίμου, γίνεται από τους δήμους και τις κοινότητες μέσα σε αποσβεστική προθεσμία πέντε (5) ετών από τη λήξη του οικονομικού έτους στο οποίο ανάγεται το τέλος, όπως ορίζεται στο άρθρο 2 του Α.Ν. 344/1968.

Σε αρκετές περιπτώσεις, οι ΟΤΑ Α΄ βαθμού προβαίνουν σε βεβαίωση του τέλους μετά την πάροδο της πενταετίας (ακόμη και μετά από δέκα και πλέον έτη), επικαλούμενοι τις διατάξεις του παραπάνω άρθρου, όπου προβλέπεται σε ποιες περιπτώσεις είναι δυνατή η κατ’ εξαίρεση βεβαίωση μετά την παρέλευση των 5 ετών. Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι είναι δυνατή κατ’ εξαίρεση η βεβαίωση μετά την πενταετία και στην περίπτωση κατά την οποία ο υπόχρεος είναι άγνωστος, και επομένως είναι ανέφικτη η βεβαίωση του τέλους εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας. Πολλές φορές, λοιπόν, οι δήμοι και οι κοινότητες επικαλούνται αυτή την εξαίρεση, υποστηρίζοντας ότι οι ιδιοκτήτες των ακινήτων και υπόχρεοι ήταν άγνωστοι.

Ωστόσο, σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (1413/1985, 3770/1986, 2978/1987), το βάρος της απόδειξης ότι ο υπόχρεος ήταν άγνωστος το φέρει ο εμπλεκόμενος ΟΤΑ, ο οποίος δεν αρκεί να επικαλεστεί αλλά πρέπει και να αποδείξει ότι έχει πράγματι προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για την ανεύρεση του υποχρέου, ζητώντας για παράδειγμα στοιχεία από άλλες υπηρεσίες (π.χ. Υποθηκοφυλακείο, Πολεοδομικό Γραφείο, κ.λπ.).

Αυτό έχει τονίσει επανειλημμένα ο Συνήγορος του Πολίτη κατά τη διαμεσολάβησή του, και το έχει δεχθεί και η αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών (Γενική Δ/νση Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Δ/νση Οικονομικών ΟΤΑ, Τμήμα Φορολογικό), η οποία, όταν της ζητήθηκε από την Αρχή, διετύπωσε σχετικές συστάσεις προς τους εμπλεκομένους ΟΤΑ, τονίζοντας ότι το βάρος απόδειξης ότι ο υπόχρεος ήταν άγνωστος το φέρει ο δήμος ή η κοινότητα, καθότι έχει τη δυνατότητα να ζητήσει στοιχεία από άλλες σχετικές υπηρεσίες, όπως το Κτηματολόγιο, η Εφορία, κ.λπ.

Παρά ταύτα, σε πολλές περιπτώσεις οι εμπλεκόμενοι ΟΤΑ δεν συμμορφώνονται, εμμένοντας καταχρηστικά στην εξαίρεση του άρθρου 2 Α.Ν. 344/1968 (όπως ισχύει τροποποιημένο), χωρίς να είναι σε θέση να αποδείξουν ότι προέβησαν σε συγκεκριμένες ενέργειες για την ανεύρεση των υποχρέων.